การหาสิ่งของไม่เจอนั้นอย่างน้อย ๆ มันก็มีสาเหตุอยู่ว่าเราไม่ได้วางของไว้ที่เดิม ลืมว่าไปวางทิ้งไว้ที่ไหน หรือตอนเก็บทำความสะอาดมีการหยิบย้ายไปจากตำแหน่งเดิม สิ่งเหล่านี้เรียกว่าต้นเหตุของปัญหา ทว่าสิ่งที่เราต้องการจะพูดถึงในที่นี้คือทำไมเราถึงหาของสิ่งนั้นไม่เจอ (หรือกว่าจะเจอก็หานานมาก ๆ) แม้จะรู้แน่ชัดแล้วว่าสิ่งหายไปนั้นคืออะไร (กุญแจ, ที่คาดผม, มือถือ, บัตรต่าง ๆ) ซึ่งกระบวนการของสมองคือการจับคู่คุณลักษณะต่าง ๆ ของวัตถุนั้น ๆ เข้ากับสิ่งที่เรารับรู้ผ่านการมอง (ในที่นี้เราใช้การมองหา) เพียงแต่สมองนั้นจะมองคุณลักษณะของวัตถุต่างกับที่ตาเรามอง เพราะสมองจำเป็นต้องจำลองวัตถุหรือเหตุการณ์ขึ้นมาก่อนจากนั้นจึงจับคู่กับสิ่งที่ตาเห็นเพื่อให้มนุษย์สามารถที่จะมองกวาดสายตาและหาสิ่งของได้อย่างรวดเร็ว ด้วยวิธีการนี้เองทำให้เราหาของไม่เจอเพราะสิ่งที่สมองจำลองขึ้นมามันกลับมีรูปร่างแตกต่างไปจากสิ่งที่เรามองหา เช่น มือถือหายในห้องนอน แน่นอนว่ามือถือมีคุณลักษณะคือเป็นทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้าแนวตั้ง และอาจมีสีสันของเคสแตกต่างกันไป สิ่งนี้จะถกจำลองขึ้นในหัวเรา แต่เมื่อเรามองหากลับหาไม่เจอเพราะมันถูกหมอนหรือผ้าห่มทับอยู่บางส่วนหรือวางหงายหน้าจอไว้ เป็นต้น สรุปได้ว่าการหาของไม่เจอนั้นเกิดจากสมองสร้างภาพจำลองของวัตถุไม่ตรงกับวัตถุจริงที่ปรากฎอยู่นั่นเอง (เพราะของถูกทับ ถูกบัง หรือวางรวมกันเยอะ ๆ เป็นต้น) วิธีการแก้ไขคือต้องลองคิดถึงมุมมองอื่น ๆ ที่จะเป็นไปได้ให้มากขึ้น แต่ง่ายสุดคงจะเป็นการวางของให้เป็นที่เป็นทางและไม่ทำให้ห้องรก